Żaden z Czechów nie doznał w XX wieku takiej grozy, trudu i terroru jak na Wołyniu. Dlatego wielokrotnie wracali do swojej dawnej ojczyzny i zawsze tam wracają. Teraz, po rosyjskiej agresji, sytuacja się powtarza. Potomkowie Czechów z Wołynia, którzy po rozpadzie Związku Radzieckiego zdecydowali się pozostać na Ukrainie, szukają schronienia w Czechach. Zwłaszcza kobiety z dziećmi, a także osoby starsze.

Około tysiąca potomków Czechów z Wołynia uciekło do Czech przed wojną na Ukrainę. Łącznie do kraju przybyło dotychczas ok. 300 tys. Ukraińców.

„Wkrótce po rozpoczęciu wojny na Ukrainie stowarzyszenia rodaków z terenu byłego obwodu wołyńskiego zwróciły się do nas o pomoc w ewakuacji kobiet i dzieci ze zbombardowanych terenów i ostatecznie zapewniły im zakwaterowanie” – wyjaśnia Dagmar Martinková, wice- prezydent. prezes Stowarzyszenia Czechów Wołyńskich i ich przyjaciół, a także koordynator pomocy potomkom Czechów Wołyńskich uciekającym z Ukrainy.

Największym problemem było jednak sprowadzenie potomków rodaków do granicy ze Słowacją. „Pan Andrej Babiš, na przykład, był jednym z pierwszych, który pomógł nam z dużą sumą pieniędzy, więc wynajęliśmy autobusy na Ukrainie. „W którym przywieźliśmy tysiąc potomków Czechów z Wołynia ze stref wojennych Ukrainy” , podsumowuje Dagmar Martinková.

W latach 1868-1880 prawie 16 000 Czechów wyjechało z Austro-Węgier do carskiej Rosji. Powodem ich wyjazdu były trudne warunki życia na ziemiach czeskich oraz pogłoski o prosperity w Imperium Rosyjskim, gdzie znajdowało się dużo nieużytków rolnych. Rząd carski przyciągał nowych imigrantów korzyściami: tanimi zakupami ziemi, prawem do edukacji narodowej, samorządem, wolnością religijną, 20-letnim urlopem podatkowym i zwolnieniem ze służby wojskowej. Większość Czechów osiedliła się w okręgach wołyńskich: Równe, Dubno, Łuck, Żytomierz, Ostrog…

W pierwszej połowie XX wieku rodacy czescy byli represjonowani najpierw ze strony Związku Radzieckiego, a następnie Polski, na której terytorium część Wołynia znalazła się po wojnie radziecko-polskiej w 1921 roku. poszli nacjonaliści ukraińscy, ale przede wszystkim terror nazistów, którzy spalili kilkaset ukraińskich wsi na Ukrainie i zmasakrowali miejscową ludność, w tym czeskich Wołyńczyków.

W czasach sowieckich rodacy najbardziej ucierpieli w wyniku wybuchu w Czarnobylu w 1986 roku. Pod koniec lat 80. na Ukrainie mieszkało kolejne 10 000 Czechów. Na początku lat 90. Czechosłowacja zaprosiła tych potomków rodaków do powrotu do Czech i Moraw, z których w 1993 r. korzystało prawie dwa tysiące osób, w kolejnych latach przybywali do Czech.

Dagmar Martinková, potomka Czecha z Wołynia, który przybył do Czechosłowacji pod koniec II wojny światowej z I MS. Korpus Armii w ZSRR z trudem iz wielkim zażenowaniem wypowiada się o aktualnych cierpieniach kobiet na Wołyniu.

„To coś strasznego. Mieszkańcy Żytomierza przyjeżdżają do Czech i krok po kroku dowiadują się przez telewizję lub smartfony, jak ich miasto – w którym kobiety opuściły swoich mężów i partnerów, za których wciąż się modlą – zmienia się w ruinę. wszyscy „Wreszcie są bezpieczni, ale nadal są bezpieczni, ale ich głowy wciąż są na Ukrainie. Nie mogę tego powiedzieć w żaden inny sposób.

Zaletą potomków rodaków, którzy teraz uciekają z Ukrainy do ojczyzny swoich przodków, jest to, że nie mają dokąd pójść: do krewnych lub znajomych, którzy zakorzenili się już w Czechach i już mówią po czesku bez nacisku. Ponadto wielu z nich odniosło sukces jako przedsiębiorcy, wykwalifikowani rzemieślnicy lub kompetentni urzędnicy państwowi.

Związek Czechów Wołyńskich od wielu lat utrzymuje bliskie stosunki z rodakami i stowarzyszeniami wołyńskimi. W poprzednich latach czescy Wołyńcy często jeździli na Wołyń, a ci z Ukrainy w zamian do Czech. „To jeden z powodów, dla których możemy bez trudu przyjąć naszych uchodźców z Wołynia, czy to bezpośrednio z rodzinami, czy we współpracy z lokalnymi władzami. I dodaje: „Kiedy człowiek jest w stanie pomóc, nie może tych odrzucić. którzy tego potrzebują.”

Potomkowie Czechów wołyńskich są teraz „rozproszeni” po całej republice: w rejonie Litomierzyc, Rychnov i Broumov – ale także np. w Milovicach, mieście, w którym znajduje się siedziba Centralnej Grupy Wojsk Sowieckich w Czechosłowacji. 1991. W innych regionach lub miastach, według Martinkovej, władze lokalne chętnie odpowiadają na prośby Związku Czechów na Wołyniu – w Písku, Ústí nad Labem czy Karlowych Warach.

„Nasi ludzie przyjeżdżają teraz z całych Czech z propozycjami, że chcieliby przyjąć bliskich potomków wołyńskich Czechów uciekających przed wojną. Ale nie wahają się pomagać etnicznym Ukraińcom” – powiedziała wiceprezes Dagmar Martinková. Prezydent

WIDEO: Pomaganie uchodźcom? Jesteśmy w manii, to jest nasza obrona i to ucichnie – mówi psychiatra Tomáš Rektor