Pomimo rozpraw i masowych aresztowań, po sfałszowanych wyborach, w każdą niedzielę Białorusini i Białorusini zaczęli protestować przeciwko reżimowi Aleksandra Łukaszenki. Tego samego dnia pisze swój białoruski dziennik Maks z Mińska. Biorąc pod uwagę tragiczną sytuację, w jakiej znajdują się lokalni dziennikarze, zdecydowaliśmy się nie publikować jego pełnego nazwiska.

rzymski 1984 pisarza George’a Orwella jest najsłynniejszą na świecie antyutopią. Dyktatorzy i autokraci tego świata zakazali i nadal zakazują tej książki w swoich krajach. W demokracjach popyt na Orwella wciąż rośnie. Ale nawet w dyktaturach: jak wiemy, zakazy są nieskuteczne i ludzie zawsze znajdują sposób na przeczytanie książki.

Kolejna dyktatura, która zakazała powieści 1984, stał się reżimem Aleksandra Łukaszenki na Białorusi. W połowie maja białoruska gazeta Nasza Niwa poinformowała, że ​​dzieło George’a Orwella jest usuwane z białoruskich księgarń. Ministerstwo Informacji Białorusi nie przedstawiło jeszcze oficjalnego oświadczenia, ale już trudno jest kupić tę powieść w poszczególnych sklepach internetowych. Jednocześnie może to być wynikiem dużego oburzenia po ogłoszeniu zakazu sprzedaży.

Dzień wcześniej białoruscy stróże prawa odwiedzili nowo otwartą księgarnię prywatnego wydawnictwa Janukowycza w Mińsku. Rano zjawili się tam propagandziści z telewizji państwowej, a po południu do sklepu przyszli funkcjonariusze organów ścigania. Dyrektora wydawnictwa i pracownika sklepu aresztowano i skonfiskowano 200 książek, z których 15 było przedmiotem dodatkowej ekspertyzy. Ważne: książki na Białorusi sprzedawano w sklepie.

Jest całkiem zrozumiałe, że Łukaszenka i pion władzy przestępczej nie lubią książek, w dodatku w języku białoruskim. System nie potrzebuje ludzi wykształconych, ceniących język, kulturę i historię Białorusi.

Ale dlaczego zakaz dotyczył także antyutopii George’a Orwella? Powód jest prawdopodobnie anegdotyczny: życie na Białorusi jest zbyt podobne do treści powieści. Chociaż plakaty z linkami do 1984 byli na białoruskich protestach już w sierpniu 2020 roku. W końcu tam dotarli.

Wielki Brat cię obserwuje

Kamery bezpieczeństwa to właściwie dobra rzecz. Pomagają zmniejszyć przestępczość, szybko odnajdują złodziei czy tych, którzy niszczą samochody na podwórku. Jednak represyjna machina Łukaszenki używa kamer do ścigania pokojowych demonstrantów i karania ich półtora roku po pokojowych marszach.

Zasłona, okulary i czapka sprawią, że nie zostaniesz rozpoznany w białoruskim systemie bezpieczeństwa. Aby nie było widać rysów twarzy, po których można zidentyfikować osobę.

Niestety system działa pomyślnie. Latem 2020 roku, zwłaszcza w czasie pierwszych setek tysięcy marszów, niewielu Białorusinów myślało o anonimowości podczas demonstracji. A teraz regularnie spotykamy się z doniesieniami o zatrzymaniu osób za niedzielne marsze, które trwają od ponad roku.

Historia napisana na nowo

Aleksander Łukaszenko lubi udawać, że Białorusini i Białoruś po prostu nie istniały przed objęciem urzędu. Nie lubi, by pamiętano historię Białorusi, bo chce być całą historią tego kraju.

Propaganda Łukaszenki odnosi się do bohaterów walczących przez kilka lat za Białoruś – Kastusa Kalinowskiego, Tadeusza Kościuszki – nazistów, kolaborantów i innych. System dyktatorski nie unika fałszywych informacji w celu zdyskredytowania przeciwników politycznych. Na przykład, aby zdyskredytować biało-czerwono-białą flagę narodową, wymyślili całą legendę, że podczas II wojny światowej pod tą flagą palono wsie na Białorusi. Rozpoczęła się też cała pogoń. Jednak nie ma prawdziwego dowodu.

Nowy język

„Protestanci”, uchodźcy, uciekinierzy – to minimalna lista słów, którymi Łukaszenko opisuje swoich politycznych przeciwników. Słowo „jabłka”, jak nazywa się zwolenników Łukaszenki, pojawiło się także dzięki zabiegom propagandowym. Ogólnie rzecz biorąc, przekręcanie nazw i wymyślanie nowych słów jest popularną taktyką reżimu po 2020 roku.

Propaganda nazywa zbrodnie białoruskiego reżimu wolnością, a kraje Europy Zachodniej, w których panują prawdziwe dyktatury demokracji. Pure Orwell: Wolność to niewola, wojna to pokój.

Wrogowie i wojna

Jeszcze przed rosyjskim atakiem na Ukrainę, wspieranym przez Łukaszenkę, sam dyktator nieustannie szukał wrogów: w kraju (oczywiście w szeregach opozycji) i poza nim. I tutaj wrogowie ciągle się zmieniali. Niezwykłe jest przypomnienie, że przed wyborami 2020 roku głównym wrogiem była w zasadzie Rosja. Łukaszenka złapał wówczas w białoruskich lasach oddział rosyjskiej grupy Vagnera i oskarżył Kreml o destabilizację sytuacji w kraju.

Potem wszystko się zmieniło, a głównymi wrogami przez długi czas były kraje zachodnie. Dotyczy to zwłaszcza Stanów Zjednoczonych, Polski i Litwy. Oskarżają ich o zamiar dokonania rewolucji, kontrolowania części Białorusi i inne bzdury.

dwie minuty nienawiści

Pamiętacie te ćwiczenia w książce, w których pokazywali ludziom wrogów partii i wywoływali w nich nienawiść do przeciwników ideologicznych? Na Białorusi takie działania odnosił Grigorij Azarenok, tylko jego programy są bardziej autentyczne. Porównuje w nim białoruską opozycję do nazistów, demonów, pradawnego zła, piekielnych duchów, obrzydliwych stworzeń i wszystkiego, na co wystarcza jego wyobraźnia (własna i autorów jego programu). Grigorij Azarenok jest przedstawicielem najbardziej obrzydliwej formy propagandy państwowej. To jego programy ukazują obok szubienicy znanych białoruskich przywódców demokratycznych i działaczy. W swoich programach zdegradowana jest nie tylko opozycja, ale także Europa, USA, Ukraina i poszczególni przedstawiciele tych krajów.

Doprawdy, dlaczego Białorusini mieliby czytać Orwella, kiedy tam mieszkają?

Z języka rosyjskiego przetłumaczyła Diana Shvedová. Białoruski dziennik ukazuje się przy wsparciu SlovakAid.