W ubiegłym sezonie Częstochowa zajęła rewelacyjne drugie miejsce w polskiej lidze, ale większość czasu pracowałeś z kolanem. Jak oceniasz obecny wyścig, kiedy w tabeli doganiasz lidera Poznań?

Przede wszystkim lubię trenować na co dzień. Moje pragnienie sportu jest dla mnie ogromne. Nie było łatwo wrócić, ale teraz mamy się dobrze. Wszystko dobrze.

Tydzień temu, po ponad roku, wygrałeś w strzelaniu i był to zwycięski gol z Termalicą. Jak bardzo cię to uszczęśliwiło?

Straszna radość. To była dla mnie ogromna satysfakcja, widziałem też ogromną radość moich kolegów z drużyny i wszystkich osób, które opiekowały się mną, gdy doznałem kontuzji. I że był to zwycięski gol, ma jeszcze większą wagę, ale zawsze stawiałem wyniki zespołowe ponad swoje.

W 2017 przeniosłeś się z trzeciej ligi, w 2019 z drugiej. A teraz, drugi sezon z rzędu, grasz na szczycie najwyższych rozgrywek. Jak to jest możliwe?

Kiedy pięć lat temu przybyłem do klubu, miałem jasną wizję, jak dostać się do rozgrywek na najwyższym poziomie, jak się zaprezentować. Słyszałem, że ambitny plan mi się podobał. Pokazaliśmy od początku, że mamy potencjał, a miniony sezon zwieńczył wszystko. Podczas obchodów 100-lecia klubu zajęliśmy drugie miejsce w lidze, zdobyliśmy puchar i superpuchar oraz awansowaliśmy do Ligi Konferencyjnej. To najlepszy rok w historii klubu. To było dla mnie frustrujące, ponieważ nie mogłem pracować na boisku, ale z drugiej strony byłem też bardzo dumny z tego, dokąd poszliśmy.

Co tak dobrze się dzieje w klubie?

Przede wszystkim musimy powiedzieć, że mamy tego samego trenera Marka Papszuna z III ligi. Właściciel poszedł się z nim zobaczyć, a następnie przeszedł trudny proces selekcji. Nie był znanym trenerem, uprawiał gimnastykę, uczył historii i trenował w niższych zawodach. Stopniowo stał się nie tylko trenerem, ale także menedżerem. A dziś jego nazwisko kojarzy się z Legią Warszawską lub reprezentacją narodową. To jeden z kluczy do naszego sukcesu.

I dalej?

Pomysły naszego właściciela i sposób, w jaki prowadzi klub. To odnoszący sukcesy biznesmen, który teraz pojawił się na pierwszej stronie Forbesa i jest jednym z najbogatszych Polaków. Ma też wizję futbolu, oczywiście ją realizuje i bardzo się cieszę, że mogę być jej częścią.

Skąd pochodziła Częstochowa pięć lat temu? Miałeś doświadczenie z trybunami drugiej ligi w Kolínie i Wyszehradzie, ale nie wyglądało to na wielki przełom w piłce nożnej.

W tym czasie grałem w Žižkovie pod wodzą trenera Zdenka Haška, graliśmy dobrą piłkę. Byłem typem obrońcy, jakiego częstochowa szukała. Skauting działał już na poziomie III ligi, ponadto w klubie pracował czeski dyrektor sportowy David Balda i dzięki niemu pojawiłem się także w Rakowie. Nie była to łatwa decyzja, w Czechach miałem okazję przejść do drugiej ligi, ale z Polski przyciągnęła mnie wizja i warunki finansowe Częstochowy. To było dla mnie bardzo ważne w wieku 24 lat.

Zeszłej jesieni Tomáš Petrášek po raz pierwszy oglądał reprezentację narodową:

Jednocześnie miałeś doświadczenie w Polsce, które nie było do końca dobre. Wróciłeś z egzaminu w Świnoujściu z nieudanym egzaminem.

W tym czasie zostałem wysłany do miasteczka nad Morzem Północnym, gdzie pojechałem sam ze swoim starym Oplem. Trochę nawaliłem, a atmosfera tam wcale nie pachniała profesjonalną piłką nożną. To była taka sportowa strata, że ​​nie miałem dość piłki nożnej ani mentalnie. Kiedy wróciłem, stopniowo przestałem mieć piłkarskie ambicje, szczególnie chciałem być szczęśliwy. Moje zaręczyny w Převýšovie pomogły mi, uspokoiły mnie i znów zaczęłam się podrywać.

W międzyczasie próbowałeś różnych zawodów poza piłką nożną.

Piłka nożna w czeskiej III lidze nie jest zawodowa, miałem kilka brygad. Kiedy grałem poza domem, starałem się zarobić dodatkowe pieniądze. Ja na przykład ścinałem drewno, to mi się podobało. Jednak to nie było życie, które chciałem żyć. Powoli traciłem nadzieję na futbol, ​​ale zadzwonił do mnie trener Bohuslav Pilný, którego lubiłem w Převýšovie. Znowu mnie uderzyło, przyjechałem do Wiktorii Zizkov, a potem do Polski.

Czy od przyjazdu do Częstochowy stałeś się liderem? Podczas przeprowadzki do Premier League w 2019 roku otrzymałeś opaskę kapitana.

Myślę, że mam to we mnie od dziecka. Byłem wszędzie najwyższy i czułem się we mnie jak przywódca. Miałem dużo wygranych i przegranych, zależało mi na drużynie. W Częstochowie zabrali mnie od początku jako posiłki, wierzyli mi. Po przejściu do ekstraklasy kadra jest coraz bardziej deptana, ale nadal jestem pewnym siebie liderem zespołu. To mi pasuje.

Szybko nauczyłeś się biegle mówić po polsku.

Oczywiście większość członków zespołu była Polakami, więc nie miałem wyboru. Trener mówił tylko po polsku. Nauczyłem się bardzo szybko, ale nie ma o co walczyć. Jest bardzo podobny do czeskiego. Z drugiej strony cieszę się, że Polacy mnie chwalą.

Jak odczułaś zmianę poziomu futbolu, która między trzecim a pierwszym mistrzostwem Polski musi być ogromna?

Utrzymanie tempa postępującego rozwoju naszego klubu wcale nie było łatwe. Tylko ja, trener i fizjoterapeuta, zostałem z pierwotnej sztabu III ligi. Trzech muszkieterów, którzy ciągną go od samego początku. W każdym okienku transferowym przybywa dziesięciu graczy, dziesięciu odchodzi. Musiałem zacisnąć zęby, uśmiechnąć się do siebie i ewoluować we własnym tempie. Gracz trzeciej ligi stał się jedną z głównych twarzy wicemistrza pierwszej ligi. Jestem z tego dumny.

Kiedy grałeś w trzeciej, maksymalnie drugiej lidze w Czechach, czy ktoś zauważył twoje umiejętności? A może nie radziłeś sobie wtedy tak dobrze?

Każdy gracz, a nawet osoba w dowolnej branży, ma czas, kiedy nadchodzi ich „najlepszy czas”. Musiałem dojrzeć, znaleźć odpowiedniego trenera, który we mnie uwierzył i rozwinął mnie. Szczególnie dostrzegł moje mocne strony. W końcu zacząłem używać tego, w czym jestem najsilniejszy, czyli głównie gry w głowę w obu plikach. Jestem silny w standardowych sytuacjach, które w dzisiejszym futbolu często są kluczowe.

Ile uwagi cieszysz się w Polsce? Piłka nożna ligowa może się tam prawdopodobnie sprzedawać znacznie lepiej niż w Czechach.

Nie grałem w najlepszych klubach w Czechach, więc nie mogę do końca porównać. Ale prawdą jest, że w Polsce cały produkt Ekstraklasy jest ogromny. Piękne stadiony, świetna presja medialna. Nauczyłam się z tym żyć, ale jestem w wieku, w którym nie pragnę już więcej uwagi. Staram się dobrze regenerować, bo utrzymanie się na tym poziomie wymaga dużo wysiłku. Kiedy zaczynasz być trochę popularny, łatwo jest trochę zwariować. Ale byłem tam, zdobywałem doświadczenie.

Czy udało Ci się doprowadzić miasto do szaleństwa piłką nożną?

Powiedziałbym tak. W przeszłości najpopularniejszą w Częstochowie była siatkówka i bieżnia płaska, piłka nożna trwała dwadzieścia lat. Wtedy piłkarze przez długi czas grali bardzo nisko, ale teraz miasto kwitnie. Wielu fanów przyjeżdża z nami po całej Polsce, cieszymy się z nimi.

Jasnym celem jest wygranie polskiej ligi?

Na pewno. W zeszłym sezonie byliśmy na drugim miejscu, zdobywając puchar i superpuchar. Teraz mamy grubo ponad jedną trzecią konkurencji, więc nie mogę nic więcej powiedzieć. Chcemy zdobyć tytuł, będziemy walczyć do końca.

Czy jesteś również bardzo zmotywowany wizją reprezentacji, którą po raz pierwszy zobaczyłeś rok temu?

Sto procent. Jestem dumny, że jestem Czechem, a reprezentacja narodowa powinna być najlepsza dla wszystkich piłkarzy. Jeśli będę miał kolejną szansę, będę wdzięczny. Teraz czuję się dobrze, wracając do formy sprzed urazu. Wciąż jest potencjał do poprawy i wierzę, że zbuduję pozycję narodowego obrońcy.