Jest zmęczony, ale szczęśliwy. Robert Kennedy, który trzy miesiące temu startował w wyścigu prezydenckim, dowiedział się jakiś czas temu, że pokonał swojego przyjaciela Eugene’a McCarthy’ego w prawyborach partyjnych w Kalifornii. To ważne zwycięstwo, bo stan ten przez wielu uważany jest za kluczowy, a którykolwiek z kandydatów Demokratów zwycięży, ma on zwykle największe szanse na zdobycie ostatecznej nominacji i walkę o Biały Dom w listopadowych wyborach.

Najpierw 42-letni senator delektuje się swoim triumfem w apartamencie hotelu Ambassador w Los Angeles wraz z żoną Ethel i bliskim kręgiem współpracowników. Następnie schodzi trzy piętra do Wielkiej Sali Balowej, gdzie czekają na niego setki kibiców.

Tam Bobby, jak nie tylko jego krewni, ale także wielu Amerykanów nadaje mu znajome przezwisko, wygłasza krótkie przemówienie. Wciąż wspomina, że ​​zrobi wszystko, by zakończyć wojnę w Wietnamie, że zło i przemoc trzeba wykorzenić ze społeczeństwa, zlikwidować nierówności społeczne i różnice rasowe, że chce kontynuować to, co zaczął jego brat jako prezydent.

„Jeszcze raz dziękuję wszystkim, a teraz wygrajmy to w Chicago!” zakończył.

Jest środa, 5 czerwca 1968 roku, jakieś dziesięć minut po północy, kiedy schodzi ze sceny i toruje sobie drogę przez tłum, w którym wszyscy chcą uścisnąć mu dłoń. Kieruje się do sąsiedniego pokoju, gdzie już czekają na niego dziennikarze i krótka konferencja prasowa. Asystenci i dwaj ochroniarze mają wiele do zrobienia, aby zrobić mu miejsce w pośpiechu.

„Przejdźmy przez hotelową kuchnię, tam łatwiej trafić” – proponuje jeden z członków sztabu wyborczego.

Kiedy kilka sekund później Kennedy nagle pojawia się w kuchni, panuje wielkie podniecenie. Jego wielki fan, 17-letni pomocnik Juan Romero, jest jednym z pierwszych, którzy chcą uścisnąć mu dłoń. W otaczającym chaosie nikt nie zauważa, że ​​z drugiej strony toruje sobie drogę kolejny młody mężczyzna.

„Kennedy, ty świnio!” wykrzykuje zbliżając się, wyciąga rękę z rewolwerem i zaczyna strzelać.

Robert Kennedy upada na ziemię i natychmiast pojawia się pod nim kałuża krwi. „Na litość boską, nie kolejne Dallas!” ktoś krzyczy.

Jednak nawet bez tego okrzyku zapewne od razu wpadną w pamięć wszystkim obecnym…