Kiedy Igor Matovič oświadcza, że ​​„Słowacja idzie do piekła”, bo Robert Fico po wyborach zdobędzie większość konstytucyjną, jest to smutno-śmieszne. Smutny, bo taki scenariusz jest jak najbardziej możliwy, zabawny, bo miał w nim decydujący udział.

To, że podżega swoich wyborców, jest zrozumiałe z jego punktu widzenia. Nadal nie wie, czy OĽaNO wejdzie do parlamentu. Ale po tym, co tu robił przez trzy lata, to dość zaskakujące, że ludzie wciąż mu wierzą. To kolejny dowód na to, że ludzie mają krótką pamięć. Dlatego może przestraszyć Ficoma i jednocześnie przemilczeć, że to on odpowiada za lwią część obecnego nieszczęścia. To brzmi jak krzyk złodzieja – złap złodzieja!

Słowacka scena polityczna była zdominowana przez prawicowych i lewicowych populistów. Wszędzie, gdzie okiem sięgnąć, są partie, które z poważną polityką nie mają nic wspólnego. Jeszcze wcześniej istniały partie niesystemowe, ale teraz ich zasięg znacznie się poszerzył i stopniowo wchodzą do głównego nurtu. Różnica polega na tym, że o ile w przeszłości nikt nie chciał z nimi rządzić, o tyle obecnie stworzenie gabinetu bez ich poparcia będzie prawie niemożliwe.

Choć polityka na Słowacji bardziej przypomina cyrk, to całe szczęście, że nie mamy ideologów takich jak Viktor Orbán czy Jarosław Kaczyński, którzy zmieniliby kraj na swój obraz i zamienili demokrację w swego rodzaju jatkę.

Ucz się więcej Matovič przewidział wynik wyborów. Słowacja obawia się konstytucyjnej większości Ficy

Czy to niekompetencja, lenistwo czy coś innego, słowacki „prowincjonalizm” okazuje się w tym przypadku naszym atutem. Bo do tej pory prawdą było, że politycy, nawet jeśli używali radykalnej retoryki i straszyli ludzi przed wyborami, nigdy nie przekroczyli wyimaginowanej czerwonej linii.

To naturalne, że biorąc pod uwagę to, co wskazują obecne sondaże, można się obawiać, że podobnie jak Polska i Węgry zdecydują się „naprawić błąd przeszłości”. To będzie tragikomiczne, gdy populiści różnych odcieni obwiniają się nawzajem o to, kto jest największym zagrożeniem dla demokracji.

Nawet w przeszłości w dyskusjach pojawiały się paralele z sytuacją w Republice Weimarskiej, ale teraz są one jak najbardziej na miejscu. Społeczeństwo jest spolaryzowane, ludzie mają dość polityki, nikomu nie ufają, a ich portfele są głębokie, bo płace realne są na rekordowo wysokim poziomie. Po prostu idealne warunki do pojawienia się całości.

Tak jak wtedy, gdy wybierali między brązowym a czerwonym totalitaryzmem, kiedy centrum demokracji było słabe, tak teraz widzimy, że alternatywa demokratyczna jest bardzo słaba.

Nie można jednak winić tylko populistów za podjęcie inicjatywy, trzeba też zapytać polityków, którzy nazywają siebie demokratami, dlaczego są tak bierni i nie oferują wyborcom wiarygodnej alternatywy.

Bo kiedy ludzie widzą, jak Eduard Heger próbuje „wzmocnić” swoją partię takimi nabytkami jak Lucia Ďuriš Nicholsonová czy Dorota Nvotová, to muszą sobie powiedzieć, że nie może być poważny, a to tylko potwierdza, że ​​ci ludzie, nawet jeśli wydają się poważni, nie mają czego szukać w polityce.