Ponad sześć bilionów złotych (6 bilionów), czyli około 1,3 biliona euro. Polski rząd Prawa i Sprawiedliwości (PiS) żąda od Niemiec tej kwoty w ramach reparacji wojennych.

W rocznicę wybuchu II wojny światowej, 1 września, politycy PiS przedstawili raport, w którym szczegółowo wymienili wysokość polskich roszczeń. Premier Mateusz Morawiecki zapowiedział, że wyśle ​​do Niemiec notę ​​dyplomatyczną w tej sprawie.

Polska opozycja i większość komentatorów uważa, że ​​szanse na otrzymanie pieniędzy z Niemiec są bliskie zeru. Temat reparacji powstał głównie z potrzeby wewnętrznej i jest elementem antyniemieckiej retoryki Jarosława Kaczyńskiego, która pełni funkcję zbliżoną do antywęgierskiej retoryki Jána Sloty, Vladimíra Mečiara i pierwszego rządu Roberta Fico w po.

Najpierw kilka faktów historycznych. 23 sierpnia 1939 r. podpisano pakt Ribbentrop-Mołotow, na podstawie którego Polska została podzielona między III Rzeszę i Związek Sowiecki. 1 września 1939 r. wojska niemieckie wkroczyły do ​​Polski, a 17 września Związek Radziecki zaatakował Polskę.

Po II wojnie światowej Polska i Czechosłowacja znalazły się w sowieckiej strefie wpływów, a nowe władze polskie zostały całkowicie podporządkowane Moskwie. Duże terytoria na wschodzie zostały odebrane Polsce i przyłączone do Związku Radzieckiego. W zamian Polska otrzymała nieco mniejsze, ale strategicznie znacznie ważniejsze terytoria na zachodzie i północy, które przed 1939 r. należały do ​​Niemiec. Należą do nich cały Śląsk z Wrocławiem i Sudetami, Warmia i Mazury na północy (dziś popularny kurort obszar dla Polaków zwany „Krainą Tysiąca Jezior”), a także od Gdańska z Sopotem i bardzo duży obszar wybrzeża Bałtyku od Łeby do Szczecina.

Polska skurczyła się terytorialnie, ale uzyskała lepsze granice, lepszy dostęp do morza i została przeniesiona na Zachód, co pozytywnie wpłynęło na późniejszą orientację geopolityczną (w tym szybkie wejście do UE, w przeciwieństwie do Ukrainy i Białorusi).

Dziś Niemcy zgadzają się, że ich wina za II wojnę światową i popełnione zbrodnie są bezdyskusyjne, ale już zapłacili za to cenę, tracąc na rzecz Polski znaczną część swojego terytorium. Polacy natomiast uważają, że zdobyte terytorium to jeszcze mniej niż to, co sami stracili na rzecz ZSRR. Należy dodać, że Słowakom w żaden sposób nie brakuje „zaginionych” Użhoroda i Mukaczewa, które przed 1939 r. należały do ​​Czechosłowacji, podczas gdy w Polsce istnieją dość silne związki kulturowe z utraconymi ziemiami na wschodzie, skąd pochodziło wielu znanych Polaków, takich jak Klasyka XIX-wiecznej literatury polskiej. Powojenna ludność Gdańska, Wrocławia i Szczecina to przede wszystkim przesiedleńcy ze Lwowa, Grodna i Wilna.

Szanse na odszkodowanie są minimalne

Kwestia niemieckich reparacji wojennych została rozstrzygnięta na konferencji pokojowej w Jałcie i Poczdamie w 1945 roku. Tam ustalono nie tylko nowe granice Polski i jej członkostwo w strefie sowieckiej, ale także to, że Polska miała otrzymać reparacje od Niemiec za pośrednictwem ZSRR. Tak się jednak nie stało, bo w 1953 roku ZSRR zrezygnował z reparacji, dzień później taką samą decyzję podjęła komunistyczna Polska.

Obecnie Berlin odwołuje się do tego faktu i uważa, że ​​sprawa reparacji jest zamknięta. Warszawa natomiast twierdzi, że władze ówczesnej PRL nie były suwerenne i pod przymusem zrzekały się reparacji.

Po drugie, sprawa reparacji miała być zamknięta