Radzi sobie bardzo dobrze. Pokazał, że spersonalizowana reklama zawsze działa lepiej.

Prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski niespodziewanie stał się żywą ikoną światowej polityki. Oczywiście jako silny przywódca stawiał opór rosyjskiemu agresorowi. Ale to nie wszystko.

Zełenski i jego zespół po raz kolejny udowadniają, jak ważną rolę odgrywa dobrze ukierunkowany marketing polityczny, wsparty elementami propagandy.

Przypomnę na wstępie, że pod pojęciem propagandy rozumiem bezbarwne emocjonalnie pojęcie świadomego propagowania ideologii. Jest to logicznie wykorzystywane przez wszystkie strony zaangażowane w każdą wojnę, a ukraińscy politycy nie są wyjątkiem. I to nie znaczy, że nie jestem za Ukrainą. Wstałam.

Wróćmy jednak do tematu. Prezydent Ukrainy przemawiał w ostatnich tygodniach w różnych parlamentach europejskich i zagranicznych. Telemostem dołączył do słynnych historycznych sal, w których siedzą Szanowni Posłowie i udowodnił, że spersonalizowana reklama zawsze działa lepiej.

We francuskim Zgromadzeniu Narodowym Zełenski porównał sytuację w Mariupolu do bitwy pod Verdun. Powiedział Kongresowi USA, że Ukraińcy przechodzili taką samą sytuację jak Amerykanie podczas japońskiego ataku na Pearl Harbor w 1941 roku lub terroryzmu z 11 września. Ostrzegł niemiecki Bundestag, że Putin buduje nowy mur między wolnością a niewolnością. W izraelskim Knesecie opisał, jak Ukraińcy „błądzili” i jak Kreml zdecydował się na „ostateczne rozwiązanie kwestii ukraińskiej”. W polskim Sejmie obwiniał Rosjan o tragedię lotniczą pod Smoleńskiem. Cytował Winstona Churchilla w brytyjskim parlamencie. A we Włoszech? Tam elegancko unika wspomnień z faszystowskiej przeszłości, utożsamiając Mariupol z Genuą. Sprawiedliwy.

Przemówienia Zelenskiego można by wykorzystać na lekcjach historii jako quiz o historii najnowszej. A cynik znalazłby pewną analogię z wykładami Cimrmana, które docenia się tylko znając historię.

W każdym razie ukraiński prezydent ma się sakramentalnie dobrze. Zwraca do polityki emocje, a przede wszystkim wewnętrzną gorliwość dla sprawy. Tę, którą Europa Zachodnia, zadowolona trwałym pokojem i oparta na nieustraszonym kapitalizmie, już dawno straciła.