26 kwietnia 2023 o 15:09 I

Nawet z jego wypowiedzi o polityce bardzo łatwo odgadnąć, jakim jest aktorem, reżyserem i nauczycielem. Nie lubi pobłażliwości, kłamstwa, lekceważącego stosunku do opinii innych ludzi, niekompetencji, braku zainteresowania innymi. Wręcz przeciwnie, intensywnie postrzega otaczający go świat i kontekstowo, gdy trzeba, wspiera kolegów i lubi przekazywać wiedzę wynikającą z tego, czego doświadczył.

Ta wiedza obejmuje również doświadczenia jego dziadka, który walczył w I wojnie światowej. „Szkoda, że ​​nie był jednym z tych, którzy dużo mówili, a powinni” – mówi.

EMILA HORWATA ML. możemy to zobaczyć dzisiaj w serialu Dunaj, do usług. Mogłaby to być zwykła rozrywka telewizyjna, ale mocna linia poświęcona powstaniu faszyzmu sprawiała, że ​​​​historia była czasami bardzo przygnębiająca.

„W naszym społeczeństwie wiedza nie trwa dłużej niż jedno pokolenie, starsi nie mówią o niej najmłodszym. Dlatego przyjąłem tę rolę” – mówi.

W serialu Dunaj wcielasz się w postać, która od razu wyczuwa niebezpieczeństwo ideologii i swoją odważną postawą jest oparciem dla wielu. Kim była dla ciebie ta osoba?

Na przykład mój dziadek. Moja mama dorastała w Wewnątrzblisko swoich domów mieszkało wielu żydowskich mieszkańców. Często bawił się z nimi chłopiec.

Kiedy przechodzili strażnicy, samozwańczy obrońcy porządku, dziadek zapytał: Czy to wszystkie twoje dzieci? Odpowiedział: a czyje to będą? Czy będę wspierać obcych? Więc wyszli.

Jednak po kilku miesiącach ten mały chłopiec zniknął – zgłosił go sąsiad z ulicy. Takie było państwo słowackie. Tak zwane państwo słowackie. Są tacy, którzy czczą jej prezydenta do dziś, jest nawet jego ulica w Varín. Mówią, że był księdzem. Autorytet.

Urodziłeś się po II wojnie światowej. Czy w pierwszych latach po wojnie Słowacja była jeszcze naznaczona tym, że strażnicy siali tam strach i zniechęcenie?

Znam tamte czasy tylko z opowieści, ale przeżyłem zamach komunistyczny w 1948 roku. Kiedy byłem dzieckiem w Martinie, podsłuchałem rozmowy, podczas których ludzie zastanawiali się: na litość boską, czy on jest w Komitecie Narodowym? Jest strażnikiem. Cóż, jest strażnikiem, ale…

Słowacy nie lubią wspominać o reżimie faszystowskim. Gdybyśmy myśleli o tym, jak odbijamy to w literaturze czy kinie, jedna ręka wystarczyłaby do policzenia takich dzieł.

Powiązany artykuł

Powiązany artykuł Ľuboš Kostelný: Sensem mojego życia nie może być to, że rozwiązuję zbrodnie polityków Kontynuuj czytanie

I nawet w nich nazwaliśmy faszyzm mniej więcej tylko metaforycznie.

Tak, metaforycznie i stylizowane. Z dzieł dramatycznych przychodzi mi na myśl tylko Pasterka, a jeszcze później Peter Karvaš dodał postać partyzanta Ďurka, który marzył o socjalizmie jako antyfaszystowski bojownik.

Uważam Kapitana Dabača za jeden z najlepszych filmów wszechczasów. Nie tylko ze względu na występ Ladislava Chudíka, ale także dlatego, że pokazał, jak się do siebie odnosiliśmy. Zabili swoich.

Filmowcy i dramatopisarze prawdopodobnie nie byli jedynymi, którzy unikali tego tematu.

Naszym problemem jest to, że w tej historii mamy zbiegłego znajomego. Mam siedemdziesiąt siedem lat i zdałem sobie sprawę, że szkoła nie musi tak bardzo koncentrować się na prymitywnym społeczeństwie, używaniu pługa czy Aztekach.