Jest laureatem wielu nagród filmowych i teatralnych. Długo jednak zmagał się wewnętrznie ze swoim młodzieńczym wyglądem i związanymi z nim chłopięcymi rolami.

Punkt zwrotny w jego karierze nastąpił, gdy zapuścił brodę i przybrał na wadze do swojej postaci w musicalu Malowane na szkle. Potem stopniowo przedzierał się przez role kawalerskie do znakomitych ról charakterystycznych.

Słowacki aktor teatralny, filmowy i dubbingowy Dušan Tarageľ obchodzi w poniedziałek 30 stycznia swoje 75. urodziny.

Urodził się 30 stycznia 1948 roku w Przybylinie. Studiując w Martin High School, Dušan Tarageľ myślał, podobnie jak jego ojciec, który prowadził stację hodowlaną, o studiowaniu weterynarii.

Ladislav Chudík przyjął go do szkoły

W końcu został przyjęty na Uniwersytet Sztuk Scenicznych (VŠMU) w Bratysławie przez legendarnego aktora Ladislava Chudíka, który został jego wychowawcą. Studia teatralne ukończył w 1971 roku i zaraz po szkole wstąpił do Teatru Dramatycznego Słowackiego Teatru Narodowego (SND).

Był jednym z dziesięciu aktorów przyjętych do VŠMU przez Ladislava Chudíka, a dziewięciu z nich pochodziło z Bratysławy.

„To było straszne: Kukura – Bratysława, Durdík – Bratysława, Hric – Bratysława, Kocúriková – Bratysława, Laurinc – Bratysława. I od razu Tarageľ – Pribylina. Wtedy powiedziałem Laco Chudikowi, że nie przyjmuje mnie do teatru tylko po to, żeby mógł mieć w swojej klasie kogoś, kto potrafiłby rąbać drewno i wydoić krowę. On też się wtedy z tego śmiał” – powiedział Dušan Tarageľ o swoim jubileuszu.

Zagrał wiele ciekawych postaci

Szczególnie w latach 70. i 80. ubiegłego wieku należał do elity aktorskiej tamtych czasów. W swojej bogatej karierze wcielił się w wiele ciekawych postaci, czy to teatralnych, telewizyjnych czy filmowych.

W swoim poważnym repertuarze imponuje wyrafinowaną psychologicznie kreacją, charakteryzującą się werbalnym wyrafinowaniem wypowiedzi.

Wśród nich znaleźli się m.in. bohaterowie Nikolaja (Wojna i pokój, 1974), Petra Sokołowa (Ostatni, 1976) czy Fernando (Lato w Nohant, 1981). Znakomicie radzi sobie również z interpretacjami postaci swoich rówieśników z oryginalnych słowackich dramatów, takich jak Pavel Jesenský (Solo na mechanizm zegarowy, 1972) czy Miki (Meridian, 1974).

Dla niego największym sukcesem po ukończeniu VŠMU było przyjęcie do WNP. „Dostałem tę pracę, to był dla mnie szok. Nie miałem gdzie mieszkać, bo byłem z Liptowa. Nie miałem rodziny w Bratysławie.

Za sukces artystyczny uważa to, że od razu zagrał ze wszystkimi reżyserami. „W pierwszym sezonie zostałem wybrany przez profesora Jozefa Budskiego, Karola Zachara i Pavola Hasprę, który później został moim reżyserem. Pochodziłem z Hasprowa, tak mnie wtedy nazywali” – dodał aktor.

Jego modelami byli Poitier i Machata

W latach 80. XX wieku paleta postaci Tarageľa poszerzyła się o typy złożone, które ukrywały różne deformacje charakteru pod powierzchnią radości.

Takimi byli np. Poczmistrz (Revízor, 1982), Figaro (Rozwód Figara, 1983), Andrej Prozorov (Trzy siostry, 1984), Pistolet (Henryk IV., 1984). Zagrał także w „Prawie kobiet” Jozefa Gregora Tajovskiego (1996), w najsłynniejszej wierszowanej komedii heroicznej Edmonda Rostanda „Cyrano z Bergerac” (2005) czy w sztuce Victora Hugo („Kráľ sa zábáva”, 2007).

Jego zagranicznym wzorem do naśladowania był aktor Sidney Poitier. „Wśród słowackich aktorów absolutnie podziwiałem Ivana Mistríka, który ostatecznie stał się przeciwnikiem mojej pracy dyplomowej. A potem mnóstwo świetnych aktorów i aktorek, jak Gustáv Valach, Karol Machata, Mária Prechovská, Hana Meličková, a później Emilia Vášáryová i Božidara Turzonovová. Nie można tego nawet policzyć, jeden aktor jest lepszy od drugiego”, wyjaśnił Dušan Tarageľ.

Na kinowym ekranie

Artysta wcielił się także w szereg postaci na ekranie filmowym. Większą szansę aktorską dostał w dramacie Gdybym miał dziewczynę (1976). Zagrał także w filmach Stratená dolina (1976), Hodiny (1980), Otec (1981), Powrót Jána Petry (1984) i Kto ste, Jozef Gabčík? (1987).

Bogata filmografia telewizyjna Tarageľa obejmuje między innymi tak znane tytuły jak Meridian (1975), Sváko Ragan (1976), Louis Pasteur (1977), Christmas Wafers (1977), Jennie Gerhardtová (1979), On Glass Painted (1980) , Pseudonim Brumteles (1982), Baranek biedaka (1992) czy Chaos (2000).

Użyczył swojego dubbingowego głosu postaciom w ponad 130 filmach i około 30 serialach.

„Do dziś, kiedy idę na przedstawienie do teatru, w którym nie gram, zawsze jestem mile zaskoczony i zszokowany, że tam chyba naprawdę wybierają najwyższą jakość. Nawet młodzi aktorzy, którzy przyszli po nas, są świetnie. Jestem podekscytowany, że nadal jestem w teatrze – powiedział.

Wielokrotnie nagradzany aktor

Dušan Tarageľ zdobył kilka nagród za swoją pracę. W 1975 otrzymał Nagrodę im. Janka Borodáča za postać teatralną Obiad w sztuce Cavalieri. Dwukrotnie otrzymał Nagrodę Funduszu Literackiego za portretowane przez siebie postacie. W 1975 roku za teatralną postać Mikiego w sztuce Meridian, aw 1995 za teatralną postać Uhríka w sztuce Aż kogut śpiewa.

W 1976 roku zdobył nagrodę za rolę aktorską na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Karlowych Warach (MFF) za postać filmową Vlada w sztuce Gdybym miał dziewczynę.

Otrzymał nagrodę za całokształt twórczości od Funduszu Literackiego w 2011 roku.