Nie zapomniał o swoim najmłodszym synu Zygmuncie, który w tych planach miał otrzymać w przyszłości koronę polską (w 1378 r. dziesięcioletni wówczas Zygmunt zaręczył się z Marią, córką króla Ludwika Wielkiego Polski i Węgier, przez cztery lata).

Wielki triumf Jana Žižki. 600 lat temu zmiażdżył ludzi Zygmunta w pobliżu Haberów

Sprawy potoczyły się jednak trochę inaczej niż w przypadku Karola IV. założył. Zygmunt zasiadł ostatecznie 31 marca 1387 r. nie na tronie polskim, lecz węgierskim. Zmieniło się też rozwiązanie kwestii papieskiej. Papież Urban VI. Chociaż rzeczywiście osiadł w Rzymie, francuscy kardynałowie wybrali antypapieża i pozostał w Awinionie. Wynikająca z tego schizma papieska naznaczyła następnie całą chrześcijańską Europę. Miał też duży wpływ na panowanie Zygmunta. I więcej niż raz.

Król oznacza zmianę szlachty

Karol IV. zmarł 29 listopada 1378, a cztery lata później zastąpił go Ludwik I Wielki, który zmarł w nocy z 10 na 11 września 1382 w swojej kurii w Trnawie.

W przeciwieństwie do Karola IV. Ludvík zmarł bez męskiego potomka, ale miał dwie córki, Marię i Hedvikę, i podobnie jak czeski monarcha starał się o sukcesję ze swoimi dziećmi. Najstarsza Maria była predestynowaną spadkobierczynią korony polskiej, młoda Hedvika miała odziedziczyć Węgrów zgodnie z planami ojca.

Jednak po śmierci Ludvíka plan ten stał się bardzo skomplikowany. Chociaż Ludvík mianował Zikmunda za życia zarządcą Polski, powierzył mu swoją armię i nakłonił polską szlachtę do przyjęcia Zikmunda, ale Polacy odmówili spełnienia jego życzeń.

Trzy rany kłute w ciemności. Najbardziej tajemnicze czeskie morderstwo trwa od setek lat

Wiadomość o śmierci polskiego monarchy zaskoczyła Zygmunta, który dowodził polską armią próbującą zdobyć zamek w Odolanowie, którego bronił zbuntowany szlachcic Bartosz Wezenborg. „Zygmunt musiał szybko odkryć śmierć Ludwika, bo dziesięć dni później zakończył oblężenie Odolanowa, zawarł umowę kupna majątku Odolanowa za pieniądze królewskie i przybył do Poznania, gdzie zażądał od mieszczan i szlachty wielkopolskiej ślubu wierności ,” powiedział. Po śmierci Ludwika I Wielkiego polski historyk Andrzej Marzec w dziele „Za panowania nieobecnego władcy”.

O ile poznaniacy nie odmówili oddania hołdu nowemu monarsze, rycerze polscy sprzeciwili się temu. Nie chcieli dążyć do unii personalnej z Węgrami i nie mieli zamiaru przyjąć Zygmunta nawet jako regenta. Ich opór zakończył się dwuletnimi sporami i ostatecznie powstaniem wielkopolskim, w którym szlachta narzuciła na polski tron ​​młodszą córkę Ludwika, Jadwigę.

Walcz o Węgry

W tym samym czasie w grę wchodzi wdowa po Ludwiku I Wielkim, Alžběta Bosenská.Ta ambitna kobieta widziała swoje dwie córki w roli królewskiej, a młody Luksemburg nie spełnił jej planów.

Kiedy polska szlachta wolała Hedvik od tronu polskiego, Elżbieta wraz z częścią szlachty węgierskiej rozpoczęła walkę o przyjęcie tronu węgierskiego swojej najstarszej córce Marii. Ale tylko ona, nie jej narzeczony.

Po wyjeździe Zygmunta z Węgier w 1382 r. Elżbieta odwołała zaręczyny z Marią i ponownie przyrzekła ją Ludwikowi Orleańskiemu, członkowi francuskiej rodziny rządzącej, którego tron ​​obiecała pozostawić swojej córce.

Krew płynęła pod drzwiami. Chcieli zachować w tajemnicy egzekucję Jana Želivskiego, ale nie wyszło

Wspomniana schizma papieska pomogła jej zerwać zaręczyny, gdy oprócz papieża w Rzymie mieszkał w Awinionie drugi papież. Podczas gdy papież Urban VI z Rzymu. nalegał na zaręczyny obiecane Zygmuntowi, antypapież z Awinionu, papież VII, wspierany przez francuską rodzinę królewską, chętnie je odwołał. Schizma najpierw wpłynęła na życie Zygmunta.

Szlachta węgierska pozostała niekonsekwentna w tej kwestii: niektórzy chcieli króla Zygmunta, inni popierali królową i unię z Francją, a trzecia strona została awansowana na przywódcę króla Karola Neapolitańskiego.

Oczywiście Zygmuntowi nie spodobał się jego nacisk i postanowił z mocą podbić Węgry. W listopadzie 1385 r. zajął więc militarnie Budę i zmusił się do małżeństwa z Marią. Później jednak uznał, że sprzeciw wobec niego jest zbyt silny, więc przeniósł się do Czech, by pomóc swojemu bratu Wacławowi IV. podniósł większą armię. Elżbieta skorzystała z tego i zaprosiła Karola na Węgry, aby pomógł zainstalować jej córkę na tronie węgierskim.

Mordercy i żony

Karol wkroczył do kraju z wojskiem, ale 31 grudnia 1385 sam został koronowany na króla Węgier w Belgradzie.

Owdowiała królowa mu nie wybaczyła. W lutym 1386 r. zaprosiła go zatem na przyjacielską audiencję w swoich mieszkaniach, gdzie czekał już na niego zabójca. Podczas ataku Karel został ciężko ranny, a następnie schwytany i wrzucony do lochu, z którego już nie uciekł żywy (albo zginął od pierwszej rany, albo ktoś dokończył dzieło mordercy) .

600 lat temu Žatec stawił czoła krzyżowcom: jego obrona sprawiła, że ​​wrogowie byli zdesperowani

Wiosną 1386 r. armia czeska Wacława IV najechała Węgry. W kwietniu Elżbieta pogodziła się ze swoim zięciem Zygmuntem, któremu musiała oddać córkę jako prawowitego męża Marie. W połowie roku wielki książę Jan Horváth, zamordowany zwolennik Karela, zaatakował i porwał Elżbietę i Marię. W styczniu 1387 Horváth dusi Elżbietę na oczach jej córki w więzieniu.

Zygmunt, wówczas dziewiętnastolatek, został ostatecznie koronowany przez króla węgierskiego 31 marca 1387 r. w Belgradzie, przy wsparciu armii brata. Jego żona została ostatecznie uwolniona z niewoli przez wojska swojego wuja, a Zygmunt kazał zabić Horvathów, aby ją zadowolić.

Epilog Potężnego Króla

Nastąpiło pół wieku jego panowania na tronie Węgier, a jako węgierski, a następnie czeski król i cesarz rzymski musiał stawić czoła wielu wyzwaniom tamtych czasów: atakowi Imperium Osmańskiego na Europę, zniesieniu schizmy papieskiej i rewolucja husycka w Czechach.

Trzeba dodać, że pod tym względem nie wypadł źle: po słynnym soborze w Konstancji Kościół rzymskokatolicki znów miał tylko jednego papieża (niestety jego życie), na głowie pokonał Turków osmańskich na południowych Węgrzech, a po bitwie pod Lipanami odnosił sukcesy także na ziemiach czeskich.

Po raz drugi na husytach. Wyprawa do Heretycznych Czech zakończyła się kolejną serią porażek

Ale nie cieszył się nią długo – zmarł 9 grudnia 1437 w Znojmie. Chociaż nigdy nie podbił serc Czechów i pod wieloma względami traktował ich okrutnie, jego przydomek „Czerwony Lis” trochę go boli.

„Chociaż był jeszcze człowiekiem średniowiecza ze swoimi uczuciami i myślami, sztuka obcowania z ludźmi, pragmatyzm i otwartość na różne nowinki naukowe i artystyczne już ujawniają cesarza jako przedstawiciela renesansu i humanizmu” – pisze Wilhelm Braun. , autor monografii Cesarz Zygmunt.

„Był wielkim mistrzem gry dyplomatycznej, który rozgrywał swoją wielką politykę na szachownicy, od chanatów środkowoazjatyckich po Anglię i od Skandynawii po Włochy, i który w rzeczywistości położył podwaliny pod przyszłą monarchię naddunajską”.