Powstanie w getcie warszawskim, które miało miejsce osiemdziesiąt lat temu, było jednym z najbardziej znaczących, a zarazem tragicznych wydarzeń tego typu w czasie II wojny światowej. Nie ze względu na militarne znaczenie, które w kontekście zbrojnej walki milionów armii było nieistotne, ale ze względu na ponadczasowy wymiar moralny. Desperacki i heroiczny opór niedostatecznie uzbrojonych uczestników był skazany na militarną klęskę, o czym walczący wiedzieli od początku. Mimo to bunt miał już inspirujący, mobilizujący sens, a zwłaszcza wymiar moralny. Nie było to ani pierwsze, ani ostatnie takie zjawisko w historii. Jego znaczenie odbija się echem na wielu poziomach świadomości historycznej społeczeństwa europejskiego, a jego spuścizna jest aktualna nawet dzisiaj. Wszelkie porównania zjawisk historycznych niosą ze sobą pewne uproszczenia, ponieważ poszczególne wydarzenia miały miejsce w innym czasie iw innym kraju. Miały różne przyczyny i odbywały się w różnych sytuacjach militarnych, politycznych i społecznych. Mimo to ich porównanie jest konieczne, inspirujące i potencjalnie pouczające.

Powstanie w getcie warszawskim wybuchło 19 kwietnia 1943 roku i trwało prawie miesiąc. Jego bezpośrednią motywacją było powstrzymanie nazistów przed likwidacją getta i deportacją jego mieszkańców do obozów zagłady. Do walki zbrojnej przyłączyło się około 1700 mężczyzn i kobiet. Z nielicznymi wyjątkami wszyscy upadli. Powstańcy pozyskali broń od polskiego ruchu oporu lub wykonali ją sami – głównie granaty ręczne i koktajle Mołotowa. Nie mogli liczyć na pomoc z zagranicy. Przecież wiosną 1943 r. front wschodni znajdował się tysiące kilometrów od Warszawy, aw Europie nie było jeszcze frontu zachodniego. Mimo to powstańcy przez miesiąc bronili się przed ogromną przewagą fizyczną i materialną niemieckich okupantów, tracąc w walkach nie tylko dziesiątki żołnierzy, ale także arogancką pewność, że bez problemów mogą opanować getto i jego więźniów. . .