Przez prawie całą historię ludzkości praca aż do śmierci była powszechna. Tylko najbogatsze warstwy ludności miały przywilej spokojnej starości. Większość musiała polegać na swoich dzieciach, aby opiekowały się nimi pod koniec życia, iz tego powodu w przeszłości powszechne było posiadanie więcej niż dziesięciu potomków. Tylko duża rodzina mogła zaspokoić potrzeby starszych.

Zasadnicza zmiana nastąpiła w XX wieku wraz z pojawieniem się publicznych systemów emerytalnych. Niemal z dnia na dzień posiadanie dużej rodziny przestało być konieczne i społeczeństwo zaczęło się zmieniać. Nowym trendem stało się zakładanie rodziny z dwójką dzieci. Po zakończeniu II wojny światowej boom gospodarczy niósł młodsze pokolenie. Większość ludności stanowiła ludność produkcyjna. W 1950 r. na 100 osób w wieku produkcyjnym przypadało zaledwie 10 osób w wieku 65 lat i więcej. W takim systemie państwo nie miało problemu z wypłacaniem hojnych emerytur.

Sto lat

Ale czas mija. Średnie pokolenie dominuje obecnie na ulicach miasta. Jest oczywiście mniej dzieci niż w przeszłości. We współczesnym społeczeństwie dość powszechne jest posiadanie pierwszego dziecka po trzydziestce. Czterdziestoletnie matki po raz pierwszy nie są wyjątkiem. System popycha młodych ludzi do późnego zakładania rodziny. Po szkole muszą najpierw zająć się karierą, kredytem hipotecznym i nie mają pieniędzy na wydatki związane z dzieckiem. Dziś wielodzietna rodzina nie zapewnia bezpieczeństwa na starość. Wręcz przeciwnie, rzeczywistość jest taka, jak w przypadku wydatków długoterminowych. Nawet dzisiaj wielu rodziców pomaga swoim dzieciom finansowo przy zakupie pierwszej nieruchomości.

Wprowadzony w ten sposób system nieuchronnie doprowadzi do ogromnych zmian społecznych. W nadchodzących dziesięcioleciach starsi obywatele będą coraz bardziej dominować w populacji. Już w 2050 roku na 100 osób w wieku produkcyjnym przypadać będzie 50 obywateli w wieku 65 lat i więcej. Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) zaproponowała niedawno taką prognozę demograficzną. Jest to średni rozwój w 36 krajach członkowskich, w tym na Słowacji.

Metodologia OECD

OECD modeluje przyszłe zmiany demograficzne jako odsetek osób starszych w stosunku do populacji czynnej zawodowo. Siłę roboczą definiuje się jako osoby w wieku od 22 do 64 lat. W metodologii członkowie firmy w wieku 65 lat i starsi są określani jako absolwenci. W przypadku Słowacji 100% ludności aktywnej zawodowo będzie stanowić 54,6% osób starszych w 2050 r. i aż 58% osób starszych w 2075 r.

Puste wioski

Zmniejszająca się liczba młodych ludzi spowoduje zmiany trudne do wyobrażenia z dzisiejszej perspektywy. Do końca tego stulecia w kraju będzie nadmiar wolnych nieruchomości. Brak nabywców spowoduje, że osiedla będą w połowie puste, zwłaszcza na terenach, gdzie brakuje możliwości zatrudnienia. W odległych częściach kraju puste wioski staną się rzeczywistością. Ten negatywny rozwój można odwrócić jedynie poprzez otwarcie krajowego rynku pracy dla imigrantów.

Starzenie się społeczeństwa przyniesie dodatkowe problemy. Rosnąca liczba pracodawców będzie miała coraz większe trudności z obsadzaniem wakatów. Obecnie 6 429 przedsiębiorstw gospodarki narodowej nie może znaleźć pracowników na 92 ​​512 stanowisk. Problem ten zacznie się znacznie pogarszać, gdy pokolenie wyżu demograficznego z początku lat 70. zacznie przechodzić na emeryturę. Odejście na emeryturę tak zwanych dzieci Husáków gwałtownie zwiększy państwowe wydatki na emerytury. Utrzymanie obecnej hojności systemu emerytalnego doprowadzi kraj do bankructwa. Rada Odpowiedzialności Fiskalnej regularnie ostrzega przed tym zagrożeniem w swojej ocenie finansów publicznych.

Fiasko drugiego filaru