18 lutego 2023 o 17:35 I

Cesarzowa Katarzyna II. zasadniczo od początku swego panowania (obalając własnego męża cara Piotra III w przewrocie pałacowym w 1762 r.) prowadziła bezwzględną politykę imperialną w stosunkach z zagranicznymi sąsiadami.

Przejawiało się to m.in. awansem na tron ​​polski „jej” kandydata (i byłego kochanka), magnata Stanisława Augusta Poniatowskiego (1764) oraz ingerencją w wewnętrzne sprawy Polski w taki sposób, że monarchia szlachecka został maksymalnie osłabiony.

Osłabione politycznie i militarnie królestwo polsko-litewskie było stopniowo wymazywane z mapy Europy w trzech częściach swego terytorium przez sąsiednie mocarstwa (Prusy, Rosję i Austrię) (podczas tzw. Maska znaczną część jej północno-wschodnich terytoriów z 1,3 mln mieszkańców).

dekorowanie tortów osmańskich

W odniesieniu do Imperium Osmańskiego cesarzowa zrealizowała podobny scenariusz. Najpierw musiało dojść do jej maksymalnego osłabienia militarnego, następnie Rosja musiała zająć jak najwięcej jej peryferyjnych terytoriów (zwłaszcza na Bałkanach i Morzu Czarnym).

Po roku 1780 idea całkowitego zniszczenia starego wroga i stworzenia na gruzach Imperium Osmańskiego królestwa chrześcijańskiego, imperium quasi-neobizantyjskiego, z władcą wywodzącym się z jego rodu (był przeznaczony dla to zadanie) wnuk Konstantin Pawłowicz). To wielkie marzenie Katarzyny II. nie mogło zostać zrealizowane.

Kilka lat po przymusowym zajęciu tronu cesarzowa zdecydowała się na wojnę z Imperium Osmańskim. Wojny pożądała także strona osmańska, która po prawie 30 latach pokoju poczuła się na tyle silna, że ​​osłabiła swojego północnego sąsiada. Choć jej armia była trzykrotnie liczniejsza niż armia rosyjska, ostatecznie nawet ta przewaga nie gwarantowała Osmanom pomyślnego przebiegu wojny.

Pretekstem do wypowiedzenia wojny były wydarzenia w królestwie polsko-litewskim. Szlachta, niezadowolona z prorosyjskich rządów króla Stanisława Augusta, zjednoczyła się na początku 1768 roku w tzw.

Chroniło ich Imperium Osmańskie, na którego terytorium schronili się konfederaci po pierwszych porażkach swoich wojsk. Kozacy rosyjscy przekraczający granicę od strony polskiej próbowali ich dogonić na terytorium osmańskim (na terenie Polski stacjonowało wiele pułków rosyjskich).

Rząd Stambułu protestował przeciwko tej akcji i przygotowywał się do otwartej wojny. Wybuchł ostatecznie dopiero w styczniu 1769 r., kiedy Tatarzy i Nogajowie pod wodzą Chana Kirima najechali z terytorium Chanatu Krymskiego południowe terytorium Rosji (w rejonie tzw. ). Był to ostatni większy najazd oddziałów tatarsko-nogajskich, którego celem było pozyskanie jeńców sprzedawanych jako niewolnicy na terytorium Rosji (źródła podają, że w nalocie tym wzięto około 20 tys.).

Dopiero jesienią Rosjanie rozpoczęli działania wojenne na terenie Mołdawii i Wołoszczyzny. Pokonali armię osmańską w kilku bitwach lądowych, udało im się także zniszczyć osmańskie siły morskie (w bitwie pod Cesme w czerwcu 1770).

Ostatecznie Rosjanie całkowicie wyczerpali militarnie Imperium Osmańskie, aw maju 1772 r. między walczącymi stronami zawarty został rozejm. Rozpoczęły się negocjacje pokojowe, które były wielokrotnie przerywane z powodu kategorycznych żądań Rosji, zwłaszcza w sprawie Krymu.