Smutna wiadomość przyszła pod koniec sierpnia. František Plach (84 l.) trafił do piłkarskiego nieba. Były znakomity bramkarz Żyliny, ceniony przez ludzi za przyjacielski, uprzejmy i gościnny charakter. Mając to na uwadze, wspomina go także jego wnuk František Plach, który przeszedł ciernistą drogę. Od kilku sezonów nosi koszulkę Piasta Gliwice i jest jednym z czołowych bramkarzy polskiej Ekstraklasy. A jego dziadek był słusznie dumny ze swojego wnuka.

Jakie masz wspomnienia związane ze swoim dziadkiem?

„Tylko te najpiękniejsze. Wszystko, co jest związane z piłką nożną, jest związane z dziadkiem. Gdy byłem mały, zabierał mnie na treningi, potem żył moją karierą i moimi meczami do ostatnich chwil swojego życia. Wychował także mnie i mojego tatę wokół piłki nożnej i naprawdę nauczył mnie wiele o wrestlingu.”

Przechodziłeś przez różne fazy, także te bardziej wymagające, w których nie uczestniczyłeś regularnie, ale zawsze udawało Ci się zacisnąć zęby, walcząc o pozycję w jednostce. Czy dziadek był z ciebie dumny?

„Zdecydowanie. Muszę powiedzieć, że krytykował moje wystąpienie, ale zawsze pchało mnie to do przodu. Omawialiśmy każdy mecz, który razem rozegraliśmy. Oczywiście dziadek nie zapomniał powiedzieć, jak lepiej spisałby się na bramce. Przyzwyczaiłem się do tego To jednak miał na myśli i doceniałem każde jego słowo. Był ze mnie naprawdę dumny i nie mógł się doczekać, gdzie będę w piłce nożnej.

Kibice piłki nożnej, ale także zwykli ludzie, docenili cechy charakteru Twojego dziadka. Czy postrzegałeś to w ten sam sposób?

„Na pewno. Dziadek był otwarty i zrelaksowany. Z każdym potrafił porozmawiać, na nikogo się nie gniewał. Był też przyjacielski i dlatego miał wielu przyjaciół. Podobnie było wśród moich byłych kolegów z drużyny z dzieciństwa, bo towarzyszył mi na treningach”.

Czy Twój dziadek opowiadał Ci również o swoich doświadczeniach jako piłkarza, jak grał bez rękawiczek?

„Cóż, w tej chwili nie możemy sobie nawet wyobrazić bramkarza zaczynającego z gołymi rękami. To były inne czasy. Stopniowo to się zmieniało. Często słyszałem, jak mówił mi z uśmiechem, że: „Dobry bramkarz nie potrzebuję rękawiczek.” Słuchałem tego w kółko, prawdopodobnie tysiąc razy.

Dorastałem dzięki doświadczeniom mojego dziadka. Próbowałem mu wytłumaczyć, że w przeszłości kule były cięższe niż obecnie i tak naprawdę nie latały w powietrzu. Dziadek tylko się uśmiechnął i powiedział, że nie pamięta dokładnie, jak to wtedy było.

Czy byłeś w stałym kontakcie ze swoim dziadkiem? Czy interesował się Tobą jeszcze przez ostatnie lata pracy w Polsce?

„Bardzo mi się podobało, że widział każdy mój mecz dla Piasta. W transmisji na żywo lub z nagrania. Poza tym lubimy się często widywać. Kiedy miałem wolny czas, wsiadałem do samochodu i jechałem zobaczyć go w Żylinie. Mieliśmy naprawdę bliskie relacje. Naprawdę brakuje mi tych debat między bramkarzami.

Czego nauczyłeś się od swojego dziadka w swoim życiu jako bramkarza i w życiu codziennym?

„To on wprowadził mnie w zawód bramkarza, otrzymałem doskonałe i solidne podstawy. Wniosłem od niego do swojego życia jego otwartość, przyjaźń i szczerość. J „Staram się dogadać ze wszystkimi, tak jak mój Dziadek.”

Czy planowałeś to od początku, czyli futbol i zapasy?

„Próbowaliśmy różnych sportów na podwórku, ale moją uwagę najbardziej przyciągnęła piłka nożna. Gram w to od szóstego roku życia. Zacząłem jako lewy obrońca i stopniowo przechodziłem do bramki. Muszę powiedzieć, że dziadek początkowo nie był entuzjastyczny o tym podejściu.

Pewnie myślał, że będę lepsza od niego. Dlatego nadrabialiśmy zaległości. Stopniowo zaczął mnie dostrzegać i dużo we mnie inwestował, jeśli chodzi o futbol. Wspierał mnie i wiele mnie nauczył”.

Jakie piękne rzeczy zostały Ci po dziadku?

„Wspomnienia. Przyjemne i sympatyczne. Związane z moimi początkami piłkarskimi, z całą moją karierą, gdzie omawialiśmy mecze praktycznie do jego ostatnich dni. Zawsze będę o tym pamiętać. Zawsze to we mnie zostaje i czuję, że zawsze jest przy mnie. Dziadek , Dziękuję Ci za wszystko!’